นิสัยเสีย??!!!
เมื่อสองเดือนที่แล้ว ฟรีแลนซ์บ้านนอกแถมขี้ลืม..อย่างฉัน
มีงานรุม จนตั้งตัวไม่ติด สมาธิกระเจิง เป็นผลมาจากความเรื่อยเปื่อย
ไม่มีระเบียบวินัยของตัวเอง ปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นไปแบบสบายๆที่สุด (เกินไป)
พอมาถึงจุดที่ต้องจริงจัง ก็ต้องมาปรับตัวกันใหม่ ซึ่งทำได้ไม่ยากนัก แต่เหนื่อยพอดู
มีงานชิ้นหนึ่งที่ต้องส่งโรงพิมพ์ และต้องการใช้อินเตอเนตความเร็วสูงเพราะไฟล์มันใหญ่
เลยต้องขับรถมาพึ่งเนตในหอศิลป์ฯ
มาถึงก็ไม่รอช้า รีบจัดการส่งไฟล์โดยด่วน
และในขณะนั้นเอง มีเสียงผู้ชายเข้ามาทักทาย
"สวัสดีครับคุณณ"
ฉันก็ทักทายกลับไป โดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองเขา ด้วยเพราะใจจดจ่ออยู่กับการที่จะส่งไฟล์
เขาก็ชวนคุย ถามนู่นนี่นั่นไปเรื่อย
จนเขาพูดขึ้นมาว่า
"เอ่อ...ขอโทษครับ สงสัยคุณณคงยุ่งอยู่ ไว้ค่อยคุยกันก็ได้ครับ"
พอเจอคำนี้เข้าไป ฉันถึงจะเงยหน้ามองเขา
อ้อ...คุณแมทนี่เอง ที่เคยมาจ้างให้ทำโลโก้ล่องเรือชมป่าชายเลน
และฉันก็หันมาจ้องคอมต่อ
พลางพูดว่า...ขอโทษด้วยค่ะ พอดีต้องรีบส่งงานน่ะค่ะ ลูกค้ารีบงานด่วน แต่ณลืมสนิทเลย
ตอนนี้เลยหัวฟู
หลังจากส่งงานเสร็จ ความรู้สึกผิดและเสียมารยาทมันก็ชัดเจนขึ้นมา
จะไปขอโทษและตั้งใจคุย ก็ทำไม่ได้แล้ว เพราะเขาขับรถออกไปแล้วด้วยความ...อะไรสักอย่าง
ไม่โกรธก็เคือง
โทษฐานที่ไม่เห็นความสำคัญกับคนที่สนทนาด้วย
เป็นฉันก็ไม่พอใจเช่นกัน
นี่เป็นนิสัยเสียที่เป็นบ่อยเวลาที่ตาจ้องคอม
ทุกสิ่งรอบตัวจะกลายเป็นอากาศไปเลย
แม้แต่ตัวเอง ...ลืมไปได้เลย
เพราะฉันจะไม่ลุกไปไหนถ้าสมองกำลังคิดงานได้อย่างโลดแล่น
ในโลกใบนี้มีแค่ฉันคนเดียว ขอเวลาแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงเท่านั้น
ถ้ามีอะไรเข้ามาทุกอย่างก็จะหยุด ชั่วคราว และสานต่อได้ยาก
นิสัยเสีย ทุกคนต่างมี แต่ฉันเองก็พยามปรับแก้
ใช่จะยอมให้มันเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยเปื่อย
เว้นแต่มันอยู่ในเส้นเลือด ซึ่งอาจจะยากหน่อย
เอ้อ..ได้ระบายแล้ว ดีขึ้นมาหน่อย
มีงานรุม จนตั้งตัวไม่ติด สมาธิกระเจิง เป็นผลมาจากความเรื่อยเปื่อย
ไม่มีระเบียบวินัยของตัวเอง ปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นไปแบบสบายๆที่สุด (เกินไป)
พอมาถึงจุดที่ต้องจริงจัง ก็ต้องมาปรับตัวกันใหม่ ซึ่งทำได้ไม่ยากนัก แต่เหนื่อยพอดู
มีงานชิ้นหนึ่งที่ต้องส่งโรงพิมพ์ และต้องการใช้อินเตอเนตความเร็วสูงเพราะไฟล์มันใหญ่
เลยต้องขับรถมาพึ่งเนตในหอศิลป์ฯ
มาถึงก็ไม่รอช้า รีบจัดการส่งไฟล์โดยด่วน
และในขณะนั้นเอง มีเสียงผู้ชายเข้ามาทักทาย
"สวัสดีครับคุณณ"
ฉันก็ทักทายกลับไป โดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองเขา ด้วยเพราะใจจดจ่ออยู่กับการที่จะส่งไฟล์
เขาก็ชวนคุย ถามนู่นนี่นั่นไปเรื่อย
จนเขาพูดขึ้นมาว่า
"เอ่อ...ขอโทษครับ สงสัยคุณณคงยุ่งอยู่ ไว้ค่อยคุยกันก็ได้ครับ"
พอเจอคำนี้เข้าไป ฉันถึงจะเงยหน้ามองเขา
อ้อ...คุณแมทนี่เอง ที่เคยมาจ้างให้ทำโลโก้ล่องเรือชมป่าชายเลน
และฉันก็หันมาจ้องคอมต่อ
พลางพูดว่า...ขอโทษด้วยค่ะ พอดีต้องรีบส่งงานน่ะค่ะ ลูกค้ารีบงานด่วน แต่ณลืมสนิทเลย
ตอนนี้เลยหัวฟู
หลังจากส่งงานเสร็จ ความรู้สึกผิดและเสียมารยาทมันก็ชัดเจนขึ้นมา
จะไปขอโทษและตั้งใจคุย ก็ทำไม่ได้แล้ว เพราะเขาขับรถออกไปแล้วด้วยความ...อะไรสักอย่าง
ไม่โกรธก็เคือง
โทษฐานที่ไม่เห็นความสำคัญกับคนที่สนทนาด้วย
เป็นฉันก็ไม่พอใจเช่นกัน
นี่เป็นนิสัยเสียที่เป็นบ่อยเวลาที่ตาจ้องคอม
ทุกสิ่งรอบตัวจะกลายเป็นอากาศไปเลย
แม้แต่ตัวเอง ...ลืมไปได้เลย
เพราะฉันจะไม่ลุกไปไหนถ้าสมองกำลังคิดงานได้อย่างโลดแล่น
ในโลกใบนี้มีแค่ฉันคนเดียว ขอเวลาแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงเท่านั้น
ถ้ามีอะไรเข้ามาทุกอย่างก็จะหยุด ชั่วคราว และสานต่อได้ยาก
นิสัยเสีย ทุกคนต่างมี แต่ฉันเองก็พยามปรับแก้
ใช่จะยอมให้มันเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยเปื่อย
เว้นแต่มันอยู่ในเส้นเลือด ซึ่งอาจจะยากหน่อย
เอ้อ..ได้ระบายแล้ว ดีขึ้นมาหน่อย
เป็นเหมือนกันเลยค่ะ จะเรียกว่าหลุดโลกไปชั่วขณะ ^_^
ตอบลบ