เศร้าพอ (วา) มั้๊ย?

ฉันอ่านบทกวี "พอวา ชีวิตเธอเป็นบทกวีนิรันดร์"
อ่านไปได้เพียงเศษเสี้ยวของเล่ม
น้ำตาก็ไหลออกมา  ด้วยสะเทือนใจ
ราวกับ บทกวีเหล่านั้นไหลผ่านไปบาดหัวใจฉัน
เพียงเรื่องราวของคนที่ฉันไม่เคยได้รู้จักและสัมผัสเลยแม้เพียงครั้ง
แต่ความเศร้าปรากฏชัดเจนอยู่ในความรู้สึก
กวี เป็นผู้เก่งกล้าอยู่ในทุ่งอักษร เต็มไปด้วยดอกหญ้าปลิวไสวสวยงาม
ถ้อยคำแต่ละบรรทัดเต็มไปด้วยความงามและกลั่นมาจากหัวใจของคนเป็นพ่อ
เรื่องราวของเด็กน้อย ดำเนินไปในบทกวี
ช่างเป็นชีวิตสั้นๆที่สวยงาม เกินกว่าจะปล่อยให้จากไปจริงๆ

ฉันอยากนั่งเล่นในทุ่งอักษรบ้างในบางเวลา
แต่ฉันก็ไปในทุ่งที่ว่านี้ไม่เคยถึง