หมาเศร้า

ในความเป็นเรา
ยังมีความเป็นฉันและเป็นเธอ
มีใครคนหนึ่งจูงหมาน้อยตัวใหญ่ สีน้ำตาลเข้ม
พันธุ์อะไรฉันไม่รู้จัก มาทิ้งไว้ตรงหน้าประตูบ้าน
เธอดีใจเหมือนได้เจอเพื่อนเก่า เข้าไปโอบกอดด้วยความอาลัยคิดถึง
ฉันได้แต่ยืนดูอยู่ห่างๆ เพราะแต่ไหนแต่ไรมา
ฉันชื่นชมความน่ารักของหมาน้อยทั้งหลายได้เพียงแค่ศาสนากั้น
ฉันถามเธอว่าเธอลืมอะไรไปหรือเปล่า
เธอตอบด้วยสายตาที่เศร้าหมองและผิดหวัง
พลางเอามือลูบไปทั่วตัวของมันอย่างตระหนักในความรู้สึก
เราไม่สามรถเลี้ยงหมาได้
ฉันยังพูดไม่ทันจบ เจ้าหมาน้อยก็หันหน้าพร้อมนัยตาเศร้ามาทางฉัน
แล้วเอาเชือกที่ครอบปอกออกด้วยเอง
แล้ววิ่งจากไป
ฉันรู้สึกไม่สู้ดี เลยวิ่งตามมันไป
เจอทะเลทรายสีขาว เต็มไปด้วยต้นข้าว และพืชผักที่มีใครก็ไม่รู้ปลูกไว้
ฉันนึกขำ ใครกันหนอปลูกพืชในทะเลทราย
ฉันตามหมาตัวนั้นไป ทันเห็นมันนั่งนิ่งอยู่ในทะเลทราย กับต้นไม้ที่ไร้ชีวิตชีวาพวกนั้น
ฉันนึกขึ้นได้
เพื่อนของพ่อเป็นคนรักหมามาก
ครั้งนึงลูกชายเขาเคยเอาหมากลับมาจากออสเตรเลีย
มาถึงเมืองไทย มันไม่สบายและพาไปหาหมอ
หมอก็ฉีดยาให้ มันก็ตายทันที มันเป็นความผิดพลาด...?
เขาไม่สนว่าหมาตัวนั้นจะราคาหกหมื่น
แต่เขาเสียใจที่พามามันตาย
คงไม่ต้องบรรยายถึงความเศร้า
เรายกหมาตัวนี้ให้เพื่อนพ่อเลี้ยงเถอะนะ
และต่อไปนี้อย่าได้คิดที่จะเลี้ยงหมาเลย
....

อุ๊ปปปปปปส์!!! เช้าแล้ว
วันนี้ฉันตื่นสาย ยังอยากฝันต่ออยู่เลย มันสะเทือนใจพิลึกกึกกือ เหมือนเรื่องจริง

ใช่แล้ว ทั้งหมดนี้เป็นความฝัน ...เจ้าค่ะ  Zzz zZZ zz z.......Zzz....z